Via de nachtingang loop ik het ziekenhuis uit. Het is half drie en doodstil op straat. Dat staat zo sterk in contrast met het gevoel dat ik heb.
Ik ben vol adrenaline en eigenlijk wil ik huppelen, springen, dansen, schreeeuwen, etc. Alle uren die ik net bij de bevalling ben geweest heb ik gewaakt over een serene sfeer, waarin de bevallende vrouw volledig in haar bubbel kon zijn. Maar nu heb ik de behoefte om alle energie en adrenaline eruit te gooien.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Je moet weten dat ik normaal iemand ben die heel graag dit soort magische, mooie momenten wil delen met de mensen om mij heen (uiteraard met respect voor de privacy). Maar nu is het middenin de nacht. Mijn man slaapt, mijn moeder slaapt, mijn zussen en vriendinnen slapen. Het liefst wil ik één van hen nu bellen en zeggen: ''Het was magisch, ze was zo krachtig en de wereld is weer een prachtig mensje rijker''. Wetende dat wie ik ook zou bellen, ze heel enthousiast voor mij zouden zijn.
Maar nu is bellen geen optie. Dus ik loop naar de auto, die nog met een handjevol andere auto's op de grote parkeerplaats van het ziekenhuis staat. Ik stap in, doe de deur dicht en dan... doe ik een zittend vreugdedansje met mijn vuisten in de lucht terwijl ik wat vreugdekreetjes laat ontsnappen.
Als deze energie eruit is doe ik mijn gordel om, start de auto en rij naar huis. Tijd om te slapen. En de volgende dag, sta ik vol adrenaline om 9 uur beneden om mijn man alsnog vol enthousiasme te vertellen hoe magisch het was. En mijn man is enthousiast voor mij.